o*o*o*o*o*o*o*o

بيا دنيا نمی‌ارزد به اين پرهيز و اين دوری


فروغ فرخزاد

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪٔ ﻣﻦ
ﭼﺮﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺳﻮﺯ

ﺯ ﺟﻤﻊ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﻡ
ﺑﻪ ﮐﻨﺠﯽ ﻣﯽ ﺧﺰﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺩﺭ ﺗﯿﺮﮔﯿﻬﺎ
ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮔﻮﺵ
ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻤﺪﻡ ﻭﯾﮑﺮﻧﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺣﻘﺎﺭﺕ
ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻭ ﺻﺪ ﭘﯿﺮﺍﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﻌﺮﻡ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﮔﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺷﮑﻔﺘﻨﺪ
ﻭﻟﯽ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ
ﻣﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﺩﻝ ﻣﻦ ، ﺍﯼ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎ
ﻣﮑﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﯿﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ، ﺑﺲ ﮐﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ...
* فروغ فرخزاد *

" ! رفتن ! "
ﺭﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ،
ﻳﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺩﻟﺨﻮﺭﻳﻬﺎﻯ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺣﺘﻰ ﺩﻟﺨﻮﺷﻴﻬﺎﻯ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺷﺪﻩ ...

ﺭﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻰ ﺑﻤﺎﻧﻰ ، ﺑﺎ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﻰ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﻫﻢ میرﻭﻯ

" ! ﻣﺎﻧﺪﻥ ! "
ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ، ﺩﺳﺘﻰ ﮔﺮﻡ، ﻧﮕﺎﻫﻰ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ، ﺩﺭﻭﻏﻬﺎﻯ دﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ، ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻣﻬﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻯ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻭﺭ
ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻰ، ﻳﮏ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﻯ، ﺑﻮﻯ ﻋﻮﺩ، ﻳﮏ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺸﺘﺮﮎ، ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ...
ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ
ﺑﻤﺎﻧﻰ ، ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﭼﻤﺪﺍﻧﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﺨﻮﺭﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻟﻰ اﺵ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﻤﺎﻧﻰ ...

ﻣﻴﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﺑﻤﺎﻧﻰ ، ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﮔﺒﺎﺭ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﻰ ﮐﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ نرﻓﺘﻨﺖ !

ﺁﺭﻯ ، اﻣﺪﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻴﭽﮑﺪﺍﻡ ...

* فروغ فرخزاد *

°°°°°°°°°°°°°

واقعا قشنگه ... مگه نه؟! :)